Van Indonesië naar Thailand

De reis naar Bangkok. Ik had mijn wekker om 7:30 uur gezet. Om 8:30 zou de airportshuttle bij de receptie zijn om mij te brengen. Ik moet twee vluchten nemen. Eerst van Labuan Bajo, Flores naar Bali en daarna van Bali naar Bangkok, Thailand. Mezelf klaargemaakt, ontbeten, backpack gesloten met de laatste spulletjes erin en toen was het tijd om te vertrekken. Ik heb heel erg genoten van de paar dagen alleen en niks doen, maar nu was het ook weer goed om te gaan. Toen ik naar de receptie liep, kwam ik het kamermeisje tegen. Thank u miss Alinaaaaa, met de handen bij elkaar maakt ze een buiging. Een teken van respect. Ik bedankte haar en toen ging ik naar de receptie. Uitchecken en aangeven dat ik alles al had betaald, want dat had ze niet meteen door. Toen kwam de shuttle. Gisteren is de president in Labuan Bajo aangekomen en daardoor was het heel erg druk op de weg. Er was een gedeelte afgesloten, waardoor we allemaal door smalle straten moesten. Voor ons reed een grote vrachtwagen en dat ging niet overal goed. Op een gegeven moment kon de vrachtwagen niet verder. Hij zat vast. We wachtten een poosje en toen besloot de chauffeur om een omweg te nemen. Dit was een goede beslissing, want we waren nu redelijk snel bij het vliegveld. Ik voelde geen haast, want ik had hier al wel een beetje rekening mee gehouden in de planning. Toen ik aankwam moest mijn tas door de controle. Ze vroegen of ik alcohol bij me had. Dit had ik niet, dus lieten ze me gaan. De incheckbalie was nog niet open. De mensen zaten er al wel, maar onderuit gezakt met hun telefoon. Waarom haasten als er mensen voor je staan. Ik besloot maar op de grond te gaan zitten tegen een paal aan. Comfortabel genoeg om te wachten. Een goede keuze, want het duurde bijna een uur. Bij het inchecken kreeg ik mijn boarderpass. Boarding time: 12:05. Heel stom, maar ik nam het voor kennis aan en dacht verder niks. De vlucht die ik geboekt heb, vertrekt namelijk om 11:35. Nog een tassencontrole, naar het toilet, water kopen en toen wachten bij de gate. Het vliegveld is heel klein, dus er valt weinig te bekijken. Ik had nog steeds 12:05 in mijn hoofd, want dat stond op de boarderpass. Het duurde maar en het duurde maar. Toen dacht ik pas dat er iets niet klopte. Ik keek op mijn horloge en zag dat het 12:35 was. Ik schrok me naar en checkte mijn telefoon. Misschien stond mijn horloge verkeerd. Maar mijn telefoon gaf dezelfde tijd aan. Ik keek nog eens goed naar mijn boarderpass of mijn naam en de tijd en dergelijke er allemaal goed opstonden. Ik begon te rekenen hoeveel tijd ik dan zou hebben tussen aankomst en de vlucht naar Bangkok. Het zou ongeveer 2 uur zijn. Niet fijn, maar moet te doen zijn. Om 13:00 vertrokken we en we kwamen precies een uur later aan. Tien minuten sneller dan gepland. Dat was een voordeel. Mijn backpack kwam er ook als een van de eerste uit en gelukkig hoefden we niet door de douane, omdat het een binnenlandse vlucht was. Snel naar de vertrekhal. Ik nam een soort taxi en werd afgezet voor de lift. 'Third floor', werd me gezegd. Ik ging de lift in, maar er gebeurde niks. Ik liet de deuren weer open gaan en wachtte op de andere lift. We gingen met veel erin, en ook deze lift ging niet omhoog. Maar het ergste was: de deuren gingen ook niet meer open. We zaten opgesloten in de lift. 7 mensen plus koffers en backpacks, bloedheet en een vrouw was claustrofobisch en begon te flippen. Ze dwong de 2 personeelsleden in de lift meerdere malen personeel te bellen en ze vertelde hen wat ze moesten zeggen. Deze jongens hadden al drie keer gebeld, dus het was een beetje onzinnig. Een geluk bij een ongeluk was dat de lift van glas was, dus we konden wel alles zien. Ik was al gestresst vanwege de tijd en dan zit je opgesloten in een warme lift met een zware backpack op je rug. Dat had ik niet aan zien komen. De politie stond voor de deur en later een hele horde aan personeel, maar niemand wist wat te doen. 'Ik stond erbij en ik keek ernaar' was goed van toepassing. Uiteindelijk na tien minuten kreeg de politie de deur open gekraakt en konden we eruit. Pfoeee frisse lucht. Ik vloog zo snel mogelijk naar de roltrap om in te checken. Toen ik aankwam moest ik eerst weer door een tassencontrole. Nee, ik heb geen alcohol. Geen idee waarom ze dat elke keer vragen hier. En toen zo snel mogelijk naar de incheckbalie. Er waren nog mensen gelukkig. Er kwam nog 1 vrouw na mij, maar ik was dus de een na laatste die incheckte. Niks voor mij. Ik had nog een half uur voordat we gingen boarden. Nog een tassencontrole en een douanecheck. Dit ging binnen 5 minuten. Ik wilde nog wat dingen kopen die ik nergens kon vinden, maar waarvan ik het wel op het vliegveld verwachtte. Dus gauw op zoek. Dit was gelukt. Gauw nog een broodje scoren als dat lukt. Ik had nog 10 minuten. Ik zag sandwiches, maar op alles zat tomaat. De jongen zei dat ze het nu wel konden maken zonder tomaat. Dat leek me een goed plan, maar kostte wel weer tijd. 'You can sit here and wait'. Maar daar was ik te onrustig voor. Ik bleef dus staan. Na een paar minuten was het klaar. De gate was er naast, dus ik ging gauw op de grond zitten en at snel de boterhammen op. Toen het op was, sloot ik aan in de rij voor het boarden. Pfff even tot rust komen in het vliegtuig. Een grote airbus met twee verdiepingen. Super groot.
Het was een goede vlucht. 1 keer turbelentie, maar de vlucht was prima. Toen we geland waren zag ik dat er een plek was voor visas. Ik ging daar naartoe, omdat ik 31 dagen in Thailand ben. Voor 30 dagen kun je blijven zonder visum als Nederlander, maar voor 31 heb je een visum nodig. Heel stom, daar had ik bij de vliegtickets regelen niet over nagedacht. Ik kan 1 dag eerder vertrekken, maar dat kost me 70 euro en een visum is 30 euro. Dat is dus de goedkoopste optie. Ik moet ergens een ambassade zien te vinden om het te verlengen. Ik wilde dat gedoe voorkomen door het op het vliegveld te regelen. Een enorme rij met allemaal Chinezen en Indiërs. Mensen die roepen, mensen die duwen, mensen die voordringen, mensen die voorrang krijgen, mensen die voorrang proberen te krijgen maar worden teruggeroepen door de bewaker. Deze bewaker is tegen iedereen aan het schreeuwen. Ik denk dat hij aan het einde van zijn werkdag een zere keel heeft. Ik heb zo'n 3 kwartier in de rij gestaan en was toen op de helft. Omdat ik alleen maar Chinezen en Indiërs om me heen zag, had ik het gevoel dat ik helemaal mis zat. Ik besloot uit de rij te stappen en de bewaker te vragen. Maar deze man kan niet normaal praten en begon tegen mij te schreeuwen. Ik vroeg waarom hij tegen me schreeuwde, maar hij riep alleen maar 'Nationality'. Ik vertelde dat ik Nederlander was en toen stuurde hij me boos en al schreeuwend weg. Om eerlijk te zijn was ik blij om weg te zijn uit deze ellende. Pffff, wat was dat vreselijk zeg! Arme Chinezen en Indiërs. Zij hadden het ook zwaar, maar zijn verplicht dit te doen. En je wordt behandeld als stront. Doet me een beetje denken aan de vluchtelingen. Hopelijk worden zij beter behandeld in Nederland als ze aankomen!
Ik ging dus door de paspoortcontrole en de man gaf me zonder iets te vragen een stempel. Ik besloot het dus zelf maar aan hem te vragen. Hij had niet eens door dat ik 1 dag teveel er zou zijn. Normaal zou je een uitreisticket moeten laten zien, maar dat was niet aan de orde :p. Hij vertelde me dat ik naar een ambassade moet gaan. Precies wat ik eerder had gehoord, dus dat wordt het dan maar.
Maar omdat ik meer dan een uur kwijt was, was mijn tas al van de band en ik wist niet waar het was. Ik sprak een vrouw aan bij de ovdrsized luggage, maar ze begreep niks van wat ik zei, dus ik liep maar verder. Ik kwam een loket tegen voor kwijtgeraakte baggage. Nadat ze mijn vluchtnummer had gezien, verwees ze mij naar de andere kant van de hal. Ik kwam ondertussen de simkaarttentjes tegen, dus ik heb een simkaart gekocht en toen ging ik op zoek naar de plek waar mijn tas zou kunnen zijn. Ik ging naar de balie en gelukkigag mijn tas 5 meter verderop!! Opgelucht! Nu kon ik eindelijk vertrekken. De taxi's zijn hier veel beter geregeld dan in Indonesië. Even een herinnering: bij Indonesië kon je amper de exit uitlopen, want de taxichauffeurs liepen je letterlijk voor de voeten en ik had geen eens een taxi nodig. Hier was het totaal anders. Geen taxichauffeurs die zich opdringen. Je moet naar de taxistandplaats lopen. Hier staan ze allemaal netjes te wachten. Je loopt door een poortje, print een ticket uit via een apparaat en daarop staat welk nummer je hebt. Elke taxi staat onder een nummer en dan loop je naar je nummer toe. Een beetje lootjes trekken :p. Ik vond het super fijn, want daardoor word je niet lastig gevallen en kun je rustig naar de taxichauffeur lopen. Ik weet zeker dat ik meer betaald heb dan zou kunnen, maar ik wilde gewoon zo snel mogelijk naar het hotel toe. Ik ben moe. Nu ga ik lekker slapen en morgen vertrek ik naar de ontmoetingsplek en tevens het hotel voor de komende dagen. Dit is letterlijk bij de buren :p, dus dan kan er weinig mis gaan :p. Vandaag was duidelijk een dag met veel pech. Hopen dat het morgen over is!
De volgende vlucht is richting huis. Gek idee, maar dan is het ook wel weer mooi geweest :p. Maar eerst nog een maandje genieten.