Texas Austin en Amarillo

Eenmaal aangekomen in Austin gingen we eten. We hadden besloten uit eten te gaan en niet zelf te koken. Als je ergens goed kan eten, is het in Texas. Als je van vlees houdt, moet je een keer komen eten in Texas. Het vlees is hier zo mals en vol van smaak. Best food ever. Je krijgt wel enorme porties. Ze zeggen: 'Everything is bigger in Texas'. Nou, dat geldt zeker ook voor het eten en voor mijn bier(tje). Maar zeker de moeite waard (zie de foto).
We sliepen lekker in een motel. Dat was zooo fijn na lek gestoken te zijn door de muggen. Zie foto voor hoe het motel eruit ziet. Het is echt Amerikaans om te zien.
De dag erna was een vrije dag. In Amerika speelt American Football een grote rol. Op onze vrije dag speelde het team van Texas in de NFL tegen Dallas. Het stadion staat in Austin, vlakbij ons motel. Voor, tijdens en na de wedstrijd is het een groot feest. Je kunt van alles gratis laten doen en zelf doen. Het voelde een beetje als koningsdag in Nederland. Iedereen was in oranje (de kleur van de Longhorns, Texas) en er was een hoop te beleven. Op een gegeven moment kwamen er allemaal cheerleaders aan en muziek. Wat bleek nou, er kwam een grote stier aan. Ik dacht dat de spelers zouden komen, omdat ik wist dat die bijna zouden komen. Maar nee, het was een stier. De Nederlandse dierenbescherming zou al 100x gaan steigeren, maar hier in Texas is dat normaal (zie video). Nadat zij weer weg waren gingen we wat eten en wachtten op de spelers. En ja hoor, daar kwamen weer allemaal cheerleaders met geplamuurde gezichten aangesprongen. Daarna kwamen de coaches en de spelers. Allemaal grote, brede, stoere mannen :p (zie video).
Toen zij het stadion ingingen bleven we nog even rondhangen, lieten onze gezichten tekenen (zie foto :p) en daarna gingen we het centrum in. Ook daar genoeg te doen overdag. Net koningsdag, maar dan zonder de kleedjesmarkt en zonder koning :p. In het centrum konden we de wedstrijd zien en Texas had gewonnen, dus reden voor een feestje.
De volgende dag (vandaag) was 7 uur rijden naar Amarillo, Texas. Onderweg stopten we bij een plaatsje waar allemaal traditionele Texaanse dingen zijn. Stieren waar je op kunt zitten, winkeltjes met cowboyspullen en een toneelstuk door Texaanse mensen. Ik schrok me drie keer in de rondte toen ze een geweer af lieten gaan. Wel nep, maar ik zag het niet aankomen. Spontaan riep ik in het Nederlands: 'Ik schrok me rot'. Van schrik schoot er wat Nederlands uit, wat natuurlijk ook de mooiste taal ooit is, maarja :p.
Na een poosje rijden zijn we gestopt bij de Cadillac Range. Dit is een kunstwerk gemaakt van cadillacs (zie foto's). Mensen kunnen een spuitbus van verf meenemen en het bespuiten.
We slapen nu weer 5 dagen op een camping, dus het is weer afwachten hoe de wifi is... elke dag weer een verrassing.

We hebben gisteravond gegeten in een Texassteak-restaurant. Het is een heel groot restaurant waar je hele goede steak kunt krijgen. Hier kun je een steak bestellen die enormmm is (zie foto). Dit kost 72 dollar. Als je het helemaal op kunt eten binnen een uur, krijg je het gratis. Er waren drie mensen die het probeerden. Je komt dan op een podium te zitten en dan moet je proberen die steak op te eten. Wij aten ondertussen ons eigen eten, wat al super groot was. Niemand heeft alles helemaal op kunnen eten. Voordat ons eten kwam, kwamen er twee mannen muziek spelen bij onze tafel. Ze vroegen of we een liedje hadden die we graag wilden horen. Ons liedje in Texas is: 'All my exes live in Texas'. Een echte countrysong die we elke keer zingen en draaien in het busje. Dus ik zei dat we die wel wilden horen. Dus zij gingen dat spelen voor ons en wij meezingen in dat restaurant :p. Toen het liedje klaar was, vroeg hij aan de gids of ik altijd zo rood ben of dat ik aan het blozen was... hij vroeg mijn naam en toen begon hij ineens een liedje te zingen met mijn naam over dat ik handsome was enzo :p zo genant haha. We hebben ze een tip gegeven (je moet iedereen tippen in Amerika!!!! Erg belangrijk!) En toen gingen ze naar een andere tafel. Wij hebben ondertussen heerlijk gegeten en gingen daarna snel naar de camping om in het donker onze tent op te zetten. We zijn inmiddels erg behendig geworden, dus dit was een eitje :p.
Het was een hele koude nacht. In Amarillo kan het overdag rond de 30 graden zijn en snachts rond de 10. In een tentje slapen is dan erg koud. Ik had mijn wekker wat eerder gezet om te gaan hardlopen. Ik had al een week niet meer gelopen en na die enorme maaltijd van de avond ervoor had ik er enorme behoefte aan om wat te sporten. Daarna ben ik gaan douchen, heel kort skypen met oud collega's en dan ontbijten en de tent afbreken en opruimen. Tijdens het ontbijt was het nog steeds donker en de persoon die bezig was met het ontbijt wist niet hoe ze de toaster moest gebruiken op het vuur. Ik ging haar wel even helpen en zette alles aan. Wat bleek nou: het onderste gedeelte was plastic en dat moest natuurlijk niet op het vuur. Na een poosje begon het flink te fikken en toen hadden we vuur :o. Dus wij snel de gids roepen, want we wisten niet of we er water op konden gooien vanwege het gas enzo. De gids gooide er water op en toen was het vuur geblust. Het hele rek van het vuur zat onder gesmolten plastic. Het was zo genant. De gids lag de hele ochtend dubbel van het lachen. Toen we weer gingen rijden zette ze liedjes op die over vuur gingen enzo en ze had een foto gemaakt van mij bij het gesmolten plastic :p. Het was zo stom. Het was nog donker, dus ik had niet gezien dat het plastic was. I have had my moment of shame :p.
Nu rijden we op 'route 66'. Dit is van Oklahoma naar LA als ik het goed heb. Deze weg is belangrijk geweest voor de mensen die vanwege een natuurramp vertrokken richting LA om werk te zoeken. Deze weg is de eerste die geasfalteerd is. Ook is hier fastfood ontstaan, doordat de mensen snel wilden eten en weer door wilden rijden. Wat ook belangrijk is aan deze weg is dat het niet alleen langs grote plaatsen gaat, maar ook daadwerkelijk door kleine plaatsjes (zoals Amarillo). Hierdoor hebben de restaurants in de kleine plaatsjes de kans om te overleven, omdat er veel verkeer door het plaatsje komt. Deze mensen willen dan even tanken en even wat eten. Het is dus een belangrijke weg. Tegenwoordig heeft het niet meer de naam 'Route 66', maar het staat nog wel zo bekend en de kleine plaatsjes hebben hun bestaan hieraan te danken.