Bangkok, reis naar Koh Tao: dag 1 en 2
17 december 2018 - Koh Tao, Thailand
Ik heb al een paar dagen niks meer gedaan aan mijn blog. Roerige dagen. Toen we aankwamen in Bangkok hadden we vrije tijd. Ik heb mijn nagels weer laten doen en heb weer een beetje rondgelopen. Het verveeld me nooit in deze stad, ook al heb ik er al tien keer rondgelopen.
De volgende dag zouden we een biketour doen. Dit was een biketour behind the scenes. Dus niet de standaardtempels, want die hadden we al gezien. Dat ziet elke toerist.
Toen we aankwamen hadden ze de fietsen al afgesteld op al onze lengtes (dat moesten we al eerder doorgeven). We moesten wel nog een helm uitzoeken. Dat blijf ik iets stoms vinden, die helmen. Er stonden allemaal plaatjes van hoe de helm moet zitten. Niet te ver naar voren, niet te ver naar achteren. Als je de foto's bekijkt zie je dat de gids zijn helm helemaal achter op zijn hoofd heeft. Goed voorbeeld :p. Toen vertrokken we. We gingen door de dorpjes heen, waar de meeste toeristen niet komen. Dat vond ik wel heel leuk. We kwamen bij een dorpje en zij hadden een offer voor de bescherming van het dorp. Voor het offer staan allemaal flesjes met fanta aardbei. De man vertelde dat vroeger bloed werd gebruikt voor de offeringen, maar dat doen ze nu niet meer. Dus dan maar fanta aardbei :p. Ik vond dat wel grappig. We kwamen ook bij een tempel waar we de vissen gingen voeren. De Thaise mensen zijn boeddhistisch en daarbij staat 'goed doen' centraal. Je kunt daar brood kopen en dat voeren aan de vissen. Ik heb er een filmpje van. Die vissen worden helemaal gek als er brood komt. Ik vond de biketour leuk, maar wel lang. Zo'n drie uur. Had korter gemogen.
De volgende dag hadden we een vrije dag. Ik ben naar de kapper gegaan. Ik heb al zo'n vier maanden geen kapper meer geziem en het was dus echt hard nodig. Ze vroeg of ik het ook wilde laten wassen. Dat wilde ik wel, maar ik wist niet dat ik een complete hoofdmassage van zo'n 10 minuten erbij kreeg. Heerlijk :p. Ik was een beetje bang dat ze het heel kort zou knippen, maar ze had het heel goed gedaan. Gelukkig! Daarna besloot ik een Thaisr massage te nemen. In Indonesië was de full body massage echt heel goed, dus daar had ik wel zin in. Eerst werden mijn voeten gewassen (schoenen blijven altijd buiten) en toen gingen we naar boven. Een klein, maar stevig dametje van rond de 40 ging de massage doen. Pfoeee, dat heb ik gewetem! Ze drukte continue op je spiere, wat best wel pijnlijk was :p. Op een gegeven moment ging ze op mijn benen staan en op mijn rug. Maar dan houdt ze een been op mijn been en dat is haar steunbeen. Pffoeee :p. Dit was dus niet zo'n relaxte massage als in Indonesië. Maargoed, ik weet nu wel hoe een Thaise massage voelt :p.
In de avond spraken we rond 7 uur af met de groep. We moesten afscheid nemen van onze tourguide. Zij was er voor de twee weken op het vaste land en in Koh Tao zouden we een nieuwe tourguide krijgen. Onze tourguide was geweldig. Ze is gezellig, grappig en ze geeft oprecht om de groep. Als je een vraag of een probleem hebt, doet ze er alles aan om je te helpen. We gaan haar missen! Het liefste hadden we haar meegenomen naar Koh Tao. Koh Tao is een eiland aan de oostkant van Thailand. Hier zal ik nog twee weken zijn. We vertrokken om 21:00 uur met de night bus. We hadden 2 stop tussendoor waar we even naar de wc konden en even de benen konden strekken. We kwamen rond 6 uur aan bij dr pier. Vanaf hier moesten we met de boot naar het eiland. We hebben dus zo'n 9 uur in de bus gezeten. Ik heb wel redelijk kunnen slapen. Het regende en waaide ontzettend hard bij de pier. We moesten nog een uur wachten en onze zenuwen stegen met de minuut
Na een uur konden we gaan boarden. Al onze backpacks werden voorin de boot gelegd en we konden een plekje gaan zoeken. De twee meiden achter mij van de groep zagen het helemaal niet zitten, dus ik was een beetje bezorgd om hen. We begonnen te varen en het wiebelde flink. Ik was nog steeds bezig met iedereen om me heen. Ik ben nooit zeeziek en ik ben niet zo bang aangelegd, dus ik maakte me over mezelf geen zorgen. Maar toen gaf de kapitein flink gas en toen voelde ik voor de eerste keer het achtbaangevoel. We gingen heel hard omhoog en toen heel hard naar beneden. Iedereen schrok daar een beetje van. Voordat we vertrokken kreeg iedereen een kotszakje, die ik niet nodig had natuurlijk, want ik ben nooit zeeziek. Maar dat achtbaangevoel en golf op en golf omlaag ging niet weg. De boot ging zo snel en hobbelig als in een speedboot. We moesten drie uur in de boot en na de eerste tien minuten begonnen mensen om ons heen al te kotsen en naar te worden. Mijn zorgen om de anderen werd steeds minder want ik probeerde me te focussen op mijn eigen ademhaling. Hopelijk kon ik zo de misselijkheid onder controle houden. Ik heb een angst om te spugen namelijk. Ik vind dat vreselijk! Dus ik wilde dat met alle macht voorkomen. Ik pakte toch maar het kotszakje voor als het toch mis zou gaan, want ik was echt misselijk. Het meisje achter mij zei dat als we naar beneden gaan dat ik dan moet uitademen. Ik denk dat ik daardoor meer uit- dan in ademde en ik kreeg beetje bij beetje tintelingen. Het begon in mijn handen, toen mijn voeten en mijn gezicht. Opeens voelde ik mijn adem versnellen en begon ik te hyperventileren. De meiden vroegen of het goed ging, dus ik knikte van niet. Al mijn spieren trokken samen. Ik kreeg mijn vingers niet meer gestrekt en mijn mond trok helemaal samen. Ik was helemaal in paniek. Ik had het gevoel alsof ik bijna flauw zou vallen. Dit gebeurde gelukkig niet. Ik denk dat dit zo'n 5 minuten duurde en toem had ik mijn ademhaling weer onder controle. Een paar minuten later kon ik ook mijn vingers weer strekken en was mijn mond weer ontspannen. We moesten nog ongeveer een uur in de boot. Drama. Er lopen 2 mannen rond die er speciaal zijn voor de kotszakjes. Zij halen alle volle zakjes op en brengen weer nieuwe. Je hoorde continue dat geluid van kotsende mensen om je heen. Het was echt vreselijk!
Toen we aangekomen waren, werd ik misselijk met opstaan, misselijk met mijn backpack op mijn rug, misselijk in de taxi... elke keer werd ik misselijk, maar er kwam niks uit. Ik had mijn kotszakje meegenomen, maar er kwam maar niks. Ik had ook een hele lege maag, doordat we 's nachts hadden gereisd. Toen we aankwamen in het hotel kregen we ontbijt. Ik had heel erg trek, maar doordat ik zo misselijk was, wilde ik niks. Ik besloot mijn vinger in mijn keel te steken om zo de kots op te wekken (vies verhaal, ik weet het :p). Ik was een beetje bang, want ik vind spugen echt vreselijk! Maar daarna voelde ik me beter. Ik vroeg om plain toast, maar ze hadden er een ei-laagje omheen gedaan. Ik at langzaam en toen ging het prima. Ik werd er niet meer misselijk van.
We hebben de nieuwe gids ontmoet en ik heb in de middag geslapen. In de avond kregen we gratis avondeten als welcome dinner.
Ik ga deze week leren duiken. Vandaag begint de eerste les. Die bestaat alleen uit theorie. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn. Maar ik ben er ook wel echt aan toe om naar huis te gaan. Nog heel eventjes. Het regent hier de komende paar dagen, dus ik hoop dat het snel weer droog wordt....
De volgende dag zouden we een biketour doen. Dit was een biketour behind the scenes. Dus niet de standaardtempels, want die hadden we al gezien. Dat ziet elke toerist.
Toen we aankwamen hadden ze de fietsen al afgesteld op al onze lengtes (dat moesten we al eerder doorgeven). We moesten wel nog een helm uitzoeken. Dat blijf ik iets stoms vinden, die helmen. Er stonden allemaal plaatjes van hoe de helm moet zitten. Niet te ver naar voren, niet te ver naar achteren. Als je de foto's bekijkt zie je dat de gids zijn helm helemaal achter op zijn hoofd heeft. Goed voorbeeld :p. Toen vertrokken we. We gingen door de dorpjes heen, waar de meeste toeristen niet komen. Dat vond ik wel heel leuk. We kwamen bij een dorpje en zij hadden een offer voor de bescherming van het dorp. Voor het offer staan allemaal flesjes met fanta aardbei. De man vertelde dat vroeger bloed werd gebruikt voor de offeringen, maar dat doen ze nu niet meer. Dus dan maar fanta aardbei :p. Ik vond dat wel grappig. We kwamen ook bij een tempel waar we de vissen gingen voeren. De Thaise mensen zijn boeddhistisch en daarbij staat 'goed doen' centraal. Je kunt daar brood kopen en dat voeren aan de vissen. Ik heb er een filmpje van. Die vissen worden helemaal gek als er brood komt. Ik vond de biketour leuk, maar wel lang. Zo'n drie uur. Had korter gemogen.
De volgende dag hadden we een vrije dag. Ik ben naar de kapper gegaan. Ik heb al zo'n vier maanden geen kapper meer geziem en het was dus echt hard nodig. Ze vroeg of ik het ook wilde laten wassen. Dat wilde ik wel, maar ik wist niet dat ik een complete hoofdmassage van zo'n 10 minuten erbij kreeg. Heerlijk :p. Ik was een beetje bang dat ze het heel kort zou knippen, maar ze had het heel goed gedaan. Gelukkig! Daarna besloot ik een Thaisr massage te nemen. In Indonesië was de full body massage echt heel goed, dus daar had ik wel zin in. Eerst werden mijn voeten gewassen (schoenen blijven altijd buiten) en toen gingen we naar boven. Een klein, maar stevig dametje van rond de 40 ging de massage doen. Pfoeee, dat heb ik gewetem! Ze drukte continue op je spiere, wat best wel pijnlijk was :p. Op een gegeven moment ging ze op mijn benen staan en op mijn rug. Maar dan houdt ze een been op mijn been en dat is haar steunbeen. Pffoeee :p. Dit was dus niet zo'n relaxte massage als in Indonesië. Maargoed, ik weet nu wel hoe een Thaise massage voelt :p.
In de avond spraken we rond 7 uur af met de groep. We moesten afscheid nemen van onze tourguide. Zij was er voor de twee weken op het vaste land en in Koh Tao zouden we een nieuwe tourguide krijgen. Onze tourguide was geweldig. Ze is gezellig, grappig en ze geeft oprecht om de groep. Als je een vraag of een probleem hebt, doet ze er alles aan om je te helpen. We gaan haar missen! Het liefste hadden we haar meegenomen naar Koh Tao. Koh Tao is een eiland aan de oostkant van Thailand. Hier zal ik nog twee weken zijn. We vertrokken om 21:00 uur met de night bus. We hadden 2 stop tussendoor waar we even naar de wc konden en even de benen konden strekken. We kwamen rond 6 uur aan bij dr pier. Vanaf hier moesten we met de boot naar het eiland. We hebben dus zo'n 9 uur in de bus gezeten. Ik heb wel redelijk kunnen slapen. Het regende en waaide ontzettend hard bij de pier. We moesten nog een uur wachten en onze zenuwen stegen met de minuut
Na een uur konden we gaan boarden. Al onze backpacks werden voorin de boot gelegd en we konden een plekje gaan zoeken. De twee meiden achter mij van de groep zagen het helemaal niet zitten, dus ik was een beetje bezorgd om hen. We begonnen te varen en het wiebelde flink. Ik was nog steeds bezig met iedereen om me heen. Ik ben nooit zeeziek en ik ben niet zo bang aangelegd, dus ik maakte me over mezelf geen zorgen. Maar toen gaf de kapitein flink gas en toen voelde ik voor de eerste keer het achtbaangevoel. We gingen heel hard omhoog en toen heel hard naar beneden. Iedereen schrok daar een beetje van. Voordat we vertrokken kreeg iedereen een kotszakje, die ik niet nodig had natuurlijk, want ik ben nooit zeeziek. Maar dat achtbaangevoel en golf op en golf omlaag ging niet weg. De boot ging zo snel en hobbelig als in een speedboot. We moesten drie uur in de boot en na de eerste tien minuten begonnen mensen om ons heen al te kotsen en naar te worden. Mijn zorgen om de anderen werd steeds minder want ik probeerde me te focussen op mijn eigen ademhaling. Hopelijk kon ik zo de misselijkheid onder controle houden. Ik heb een angst om te spugen namelijk. Ik vind dat vreselijk! Dus ik wilde dat met alle macht voorkomen. Ik pakte toch maar het kotszakje voor als het toch mis zou gaan, want ik was echt misselijk. Het meisje achter mij zei dat als we naar beneden gaan dat ik dan moet uitademen. Ik denk dat ik daardoor meer uit- dan in ademde en ik kreeg beetje bij beetje tintelingen. Het begon in mijn handen, toen mijn voeten en mijn gezicht. Opeens voelde ik mijn adem versnellen en begon ik te hyperventileren. De meiden vroegen of het goed ging, dus ik knikte van niet. Al mijn spieren trokken samen. Ik kreeg mijn vingers niet meer gestrekt en mijn mond trok helemaal samen. Ik was helemaal in paniek. Ik had het gevoel alsof ik bijna flauw zou vallen. Dit gebeurde gelukkig niet. Ik denk dat dit zo'n 5 minuten duurde en toem had ik mijn ademhaling weer onder controle. Een paar minuten later kon ik ook mijn vingers weer strekken en was mijn mond weer ontspannen. We moesten nog ongeveer een uur in de boot. Drama. Er lopen 2 mannen rond die er speciaal zijn voor de kotszakjes. Zij halen alle volle zakjes op en brengen weer nieuwe. Je hoorde continue dat geluid van kotsende mensen om je heen. Het was echt vreselijk!
Toen we aangekomen waren, werd ik misselijk met opstaan, misselijk met mijn backpack op mijn rug, misselijk in de taxi... elke keer werd ik misselijk, maar er kwam niks uit. Ik had mijn kotszakje meegenomen, maar er kwam maar niks. Ik had ook een hele lege maag, doordat we 's nachts hadden gereisd. Toen we aankwamen in het hotel kregen we ontbijt. Ik had heel erg trek, maar doordat ik zo misselijk was, wilde ik niks. Ik besloot mijn vinger in mijn keel te steken om zo de kots op te wekken (vies verhaal, ik weet het :p). Ik was een beetje bang, want ik vind spugen echt vreselijk! Maar daarna voelde ik me beter. Ik vroeg om plain toast, maar ze hadden er een ei-laagje omheen gedaan. Ik at langzaam en toen ging het prima. Ik werd er niet meer misselijk van.
We hebben de nieuwe gids ontmoet en ik heb in de middag geslapen. In de avond kregen we gratis avondeten als welcome dinner.
Ik ga deze week leren duiken. Vandaag begint de eerste les. Die bestaat alleen uit theorie. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn. Maar ik ben er ook wel echt aan toe om naar huis te gaan. Nog heel eventjes. Het regent hier de komende paar dagen, dus ik hoop dat het snel weer droog wordt....
mooi zijn. Geniet ze.